 | Obchody 223. Rocznicy Uchwalenia Konstytucji 3 Maja |
Przemówienie burmistrza Marcina Jakubowskiego:
Wielce Szanowni Państwo, Drodzy Mińszczanie,
Dążenia naszych przodków do naprawy państwa polskiego doprowadziły 223 lata temu do uchwalenia niezwykłego dokumentu. To właśnie w Polsce 3 maja 1791 roku uchwalono pierwszą w Europie i drugą na świecie Konstytucję. Dokument ten, będący dziełem Sejmu Czteroletniego, ukazywał Polskę jako kraj oświecony i nowoczesny, a zarazem stabilizował podstawy państwa, na tyle, na ile można było to wówczas uczynić. Nasi przodkowie śpiewali "witaj jutrzenko" z nadzieją, że dzieło Sejmu Czteroletniego będzie preludium dalszej wytężonej, ciężkiej pracy nad uzdrowieniem ukochanej ojczyzny. Znając karty późniejszej historii, wiemy, że nawet po najpiękniejszej jutrzence może przyjść mrok. Nie dane było Polakom długo cieszyć się nowymi prawami. Niebawem nadeszły bowiem trudne i bolesne lata z krwią przelewaną w imię odzyskania niepodległości. Do upadku Rzeczpospolitej doprowadziły przede wszystkim wewnętrzne konflikty z przeciwnikami rozwoju państwa, z przeciwnikami idei demokracji. Starcia z tymi, którzy wówczas nazywali się jedynymi słusznymi patriotami, obrońcami tradycji i ładu społecznego.
Zwiastując naprawę Państwa, uchwalona 223 lata temu Konstytucja pokazała Polakom, że mimo politycznych podziałów i czasem różnych idei, można szukać wspólnej drogi do lepszej przyszłości z poszanowaniem wzajemnych racji, przezwyciężać uprzedzenia w imię pokrzepienia serc i troski o wspólne dobro.
Konstytucja 3 maja pokazała też, że w chwilach uniesienia, MY, Polacy potrafimy się jednoczyć. Jednak historia, zarówno ta odległa, jak i ta nam współczesna pokazuje, że te chwile uniesienia nigdy nie trwają zbyt długo. Nie trzeba nam przywoływać przykładu targowicy, wystarczy, że spojrzymy kilka lat wstecz. Jaką wielką narodową zgodę przeżywaliśmy w czasie żałoby po Świętym Janie Pawle II? Jak wspólnie przeżywaliśmy chwile największej tragedii narodowej po smoleńskiej katastrofie? Czyż nie słyszeliśmy wówczas słów o pojednaniu? Słowa, które prysły jak mydlana bańka. Co gorsza, dziś już trudno znaleźć wspólny język nawet w chwilach tak dla nas ważnych, jak kanonizacja największego z Polaków – Ojca Świętego. A to on właśnie dawał nam najlepszą lekcję patriotyzmu mówiąc, że „Patriotyzm oznacza umiłowanie tego, co ojczyste: umiłowanie historii, tradycji, języka czy samego krajobrazu ojczystego. Jest to miłość, która obejmuje również dzieła rodaków i owoce ich geniuszu. Próbą dla tego umiłowania staje się każde zagrożenie tego dobra, jakim jest ojczyzna. Nasze dzieje uczą, że Polacy byli zawsze zdolni do wielkich ofiar dla zachowania tego dobra albo też dla jego odzyskania.”
Tylko czy nam naprawdę potrzeba wystawienia na taką próbę? Obserwując polską scenę polityczną, medialną, także tę lokalną, możemy śmiało opisać ją słowami naszego wielkiego poety Tadeusza Różewicza, który kilka dni temu odszedł na wieczny spoczynek:
„Jak my się kaleczymy roztargnieni spieszący się jak my się kaleczymy wzajemnie okrutni w skupieniu czujni nieomylni w zadawaniu ciosu”.
Nie czekajmy na kolejną próbę, jaką może zgotować nam historia. Odszukajmy w sobie zdrowy rozsądek i starajmy się dostrzegać dobro, które nas otacza. Nie wymyślając sobie wrogów wewnętrznych czy zewnętrznych, nie budując teorii spiskowych. Dziś, po 25 latach prawdziwej wolności, po 15 latach bezpieczeństwa w strukturach NATO, po 10 latach obecności w Unii Europejskiej, możemy z dumą powiedzieć, że tak jak nasi przodkowie stawiani byli za przykład demokratycznych przemian w ówczesnej Europie, uchwalając pierwszą na starym kontynencie konstytucję, tak i my dziś stawiani jesteśmy za przykład optymalnego wykorzystania szansy, jaką dała nam wspólna Europa. Nasza obecność w Unii Europejskiej przez 10 ostatnich lat, parafrazując słowa świętego Jana Pawła II, „odmieniła oblicze tej ziemi.” Rozejrzyjmy się dookoła, któż nie zauważy skoku cywilizacyjnego jaki dokonał się w naszym kraju? Cieszmy się tym, co mamy i starajmy się dalej budować. Na zewnątrz jesteśmy postrzegani jako kraj spełnionych nadziei i wykorzystanych szans, zaś wewnątrz gdzieś wciąż czai się wspomnienie targowicy.
Szanowni Państwo
Co roku, w dniu 3 maja, zadajemy sobie pytanie jakiego dziś patriotyzmu oczekuje od nas Nasza Ojczyzna. Czyż nie jest to poszukiwanie równowagi pomiędzy unowocześnianiem i integracją europejską a szacunkiem dla tradycyjnych wartości? Bezpieczna i silna Europa to również bezpieczna i silna Polska - bez kompleksów i otwarta na innych. Polska modernizowana z pełnym poszanowaniem tradycji i z mocnym fundamentem w wartościach chrześcijańskich.
Szanowni państwo.
Chciałbym bardzo serdecznie wszystkim Państwu podziękować za obecność na dzisiejszych uroczystościach. Licznie przybyłym pocztom sztandarowym, Miejskiej Orkiestrze Dętej, kombatantom i żołnierzom, oficjalnym delegacjom, naszym gościom i wszystkim przybyłym dziękuję za uświetnienie 3-cio majowych obchodów. Dziękuję mieszkańcom naszego miasta, którzy wywiesili flagi państwowe. Gest ten jest przejawem prawdziwej świadomości narodowej.
Dziękuję też Czcigodnemu Księdzu Proboszczowi oraz wszystkim duchownym za przygotowanie Mszy Świętej za Ojczyznę, na którą Wszystkich Państwa serdecznie zapraszam.
Dziękuję bardzo
